2) جزیره ای که می‌تواند از وسط جدا و مجددا ادغام گردد
این جزیره غیر معمول در اقیانوس آرام واقع شده است. گاهی اوقات این جزیره به دو قسمت تقسیم می‌شود ولی مجددا به طور خودکار تبدیل به یکی می‌شود. هیچ پیش بینی زمانی برای تقسیم و ادغام جزیره وجود ندارد.
جدا بودن آنها حداقل 1-2 روز و گاهی اوقات 3-4 روز است و فاصله این دو قسمت از هم به 4 متر هم می‌رسد.

3) جزیره سمور
سمور جزیره ای تنها در نزدیکی ساحل شرقی کانادا است. این جزیره بدون هیچ موجود زنده از قبیل حیوانات و گیاهان است. و تنها سنگ های سبز در نزدیکی جزیره وجود دارد. عجیب ترین چیز این است که هر زمان که یک کشتی به نزدیکی جزیره می‌رود قطب نمایش از کار می‌افتد! برخی مردم به آن جزیره مرگ می‌گویند.

4) جزیره گریه
زمانی که نام این جزیره را می‌بینید احتمالا بدانید در مورد چه چیزی صحبت خواهد شد. بله، در این جزیره شما یک صدای گریه عجیب در طول روز و شب خواهید شنید. به نظر می‌رسد این صداها همیشه شنیده می‌شدند.
بعضی اوقات صداها مانند ضجه و زاری کردن پرندگان است. تاریک، دلگیر و وحشتناک است. هرگاه یک کشتی از آنجا می‌گذرد مسافران آن احساس کنجکاوی و حیرت می‌کند اما تا کنون هیچ کس جرات رفتن به جزیره را نکرده است که به ما بگوید در آنجا چه می‌گذرد؟

 5) جزیره سفرکننده
 دلیل عجیب بودن این جزیره چیست؟ این جزیره احتمالا پا دارد چون حرکت می‌کند! به خصوص وقتی که باد خیلی شدید می‌آید مانند یک قایق که باز است جابجا می‌شود و از آنجا که باد در دریا روز و شب می‌وزد این جزیره در 200 سال گذشته 20 کیلومتر جابجا شده است. در واقع در هر سال 100 متر حرکت کرده است

عجب!

سال نوری آن‌طرف‌تر از کره زمین، ستاره‌ای به نام لوسی وجود دارد که هسته‌اش تبدیل به الماس شده است. هسته‌ی این ستاره در واقع بزرگترین الماس در کهکشان است. وزن این الماس ۱۰ میلیارد تریلیون تریلیون قیراط است؛ که مسلما حتی تصور چنین چیزی برای بشر دشوار است. سنگین‌ترین الماسی که بر روی زمین وجود دارد الماسی است به وزن حدودا ۵۰۰ قیراط.

زمانی که سوخت ستاره‌ای، معمولا هیدورژن، به پایان می‌رسد منجربه ایجاد هسته‌ای بلور شده و داغ می‌شود. برای سال‌ها محققان بر این عقیده بودند که هسته ساخته شده از کربن به الماس تبدیل می‌شود، اما این یک فرض است و مدرکی برای دفاع از آن وجود ندارد.
اما در ۲۰۰۴، منجمان مشخص کردند که لوسی حقیقتا هسته‌ی بسیار بزرگی از الماس دارد و مدلی از آن را ارایه کردند، ببینید:

غارها چگونه به وجود می‏آیند؟

هر گونه گذرگاه یا راه زیرزمینی که بر اثر جریان آب‏های اسیدی و نفوذ آنها در سنگ‏های آهکی به وجود می‏آید، غار نامیده می‏شود. این آبها در سنگ‏ها نفوذ می‏کنند و گاهی وقت‏ها شبکه‏ای از حفره‏های بزرگ زیرزمینی را به وجود می‏آورند.

پس از تشکیل هر غاری، آب از سقف و دیوارهای آن چکه می‏کند، و این امر،بیشتر وقت‏‏ها سبب به وجود آمدن شکل‏های عجیبی در کف و سقف غارها می‏شود که استالاکتیت و استالاگمیت نامیده می‏شوند.

غارنشینان

هر کسی را که در غار زندگی می‏کند، می‏توان غارنشین نامید؛ اما منظور ما از «غارنشین» معمولاً اجداد و نیاکان انسان‏های امروزی هستند.

غارها، محل‏هایی طبیعی درون کوه‏ها و زیرزمین هستند که در برابر تهدیدات شرایط جوی نامناسب و حیوانات وحشی، پناهگاه خوبی محسوب می‏شوند. این غارها اولین نقاط مسکونی انسان‏ها بوده‏اند.

دهانه غارها معمولاً خشک هستند و هنگام سردی هوا می‏توان در آنجا آتش روشن کرد. این غارها، هنگام گرمی هوا نیز پناهگاه خوبی در برابر تابش خورشید هستند. محصور و بسته بودن غارها نیز به غارنشینان امکان مبارزه با حیوانات خطرناک را می‏دهد. امروزه، هنوز بقایا و آثار غارنشینان در برخی از نقاط جهان- چین، جنوب‏ آسیا، اروپا و آفریقا- یافت می‏شود. در چنین مکان‏هایی ابزار و سلاح‏های مورد استفاده آنها به همراه استخوان حیوانات شکار شده، در زیر زمین مدفون است. خاکستر و بقایای آتش آنها نیز به دست آمده و در اعماق غارها گورهای غارنشیان همچنان باقی مانده است. روی برخی از دیوارها هم نقاشی‏‏ها و کنده‏کاری‏های به چشم می‏‏خورد. باستان شناسان با توجه به چنین مدارکی توانسته‏‏اند اطلاعات زیادی درباره چگونگی زندگی انسان‏های باستان به دست آورند.

نخستین کتاب مرجع من